Puchar Interkontynentalny
Puchar Interkontynentalny – piłkarskie rozgrywki międzynarodowe zaczęte w 1960 roku. W pucharze mogły rywalizować najlepsze drużyny z dwóch kontynentów, Europy oraz Ameryki Południowej. W tych rozgrywkach Europe mógł reprezentować zdobywca Pucharu Europy, a w ostatnich latach zwycięzca Ligi Mistrzów, natomiast Amerykę Południową zwycięzca prestiżowych rozgrywek Copa Libertadores. System tych rozgrywek zmieniał się bardzo często, a ostatni tytuł wręczono w 2004 roku. Na początku pucharu odbywały się dwumecze, czyli mecz i rewanż. Tytuł przyznawano drużynie o większej ilości punktów, a jeśli było po równo to odbywał się kolejny decydujący mecz. W 1968 została wprowadzona zasada, że liczą się zdobyte bramki w obydwu meczach. W 1980 wprowadzona zasadę, która istnieje aż do dziś, czyli jest rozgrywany tylko jeden finałowy mecz. Zapadła również decyzja, że mecze finałowe będą zawsze rozgrywane w Japonii, aby pomóc temu kraju jak i całemu kontynentowi w popularyzacji piłki nożnej. Finał są rozgrywane w Tokio albo Jokohamie w zależności od sezonu. W 2004 roku, FIFA postanowiła zwiększyć liczbę uczestników, a puchar został przekształcony w tzw. klubowe mistrzostwa świata.
W klubowych mistrzostwach udział swój mogą wziąć najlepsze drużyny z różnych kontynentów a dokładnie z Afryki, Azji, Ameryki Północnej oraz Australii i Oceanii, które rozgrywają swoje mecze w pierwszej fazie w grupie. Do dwóch najlepszych drużyn dołączają najlepsze kluby z Europy i Ameryki południowej. Dalsza część turnieju odbywa się w formie pucharowej. Najwięcej tytułów na swoim koncie posiada europejski klub włoski AC Milan, który wygrał turniej czterokrotnie. Urugwajskie Penarol i National triumfowały po trzy razy, Real Madryt, Boca Juniors i Sao Paulo mają po jednym trofeum. Jako kraj to najwięcej trofeów pochodzi z Brazylii i Argentyny po sześć razy. Jeśli chodzi o kontynenty to prowadzi Ameryka południowa, które kluby z tego kontynentu wygrywały piętnaście razy przy dwunastu trofeach europejskich zespołów.